Witte broekjes

witte broekjes

Het blijft voorlopig genieten voor Nederland op het WK Voetbal. Toch mooi dat Oranje zo boven verwachting presteert. En Oranje is ook helemaal oranje dit toernooi. Of helemaal blauw. Dat komt door nieuwe regels van de wereldvoetbalbond FIFA. Die wil namelijk dat de teams in een overwegend donker of overwegend licht tenue spelen. Voor mensen die van tradities houden – daar hoor ik in dit geval bij – is het maar een stomme regel.

Jarenlang kon er geen twijfel over bestaan: Duitsland speelt in een wit shirt met zwarte broek, Frankrijk en Italië in een blauw shirt met witte broek. Engeland koos voor de combinatie wit-donkerblauw en Nederland wisselde: soms in een zwarte broek en soms in een witte.

Maar nu worden we opgescheept met een Mannschaft die geheel in het wit of (bijna) zwart speelt. Tegen een Frankrijk dat helemaal in het blauw of wit is gekleed. Waar is het historisch besef van de FIFA? Denken ze echt dat iedereen in de war raakt als een team speelt in een broek die een andere kleur heeft dan het shirt? Talloze Nederlanders konden tot hun verdriet ook in 1974 op de zwart-wittelevisie al zien dat Nederland (witte broek) verloor van Duitsland (zwarte broek). Niemand sprong per abuis juichend op toen Gerd Müller de 2-1 binnenschoot: “Ach, is het een goal voor Duitsland? Het is ook zo lastig te zien met die broeken die niet dezelfde tint hebben als de shirts.”

Het zou me niets verbazen als Brazilië protest aantekent tegen de monsternederlaag in de halve finale. De Grienende Kanaries waren overduidelijk helemaal niet op de hoogte van de nieuwe FIFA-regels: ze waren drie keer te zien in blauwe broek en geel shirt. Verwarrend! Tegen Mexico en tegen Duitsland werd de kijker op de proef gesteld: die teams speelden net als Brazilië in een donkere broek. Nu weten we ook waarom de Brazilianen niet wonnen van Mexico en zo keihard onderuitgingen tegen Duitsland: ze waren zelf compleet in de war! Iedereen had een donkere broek aan: naar wie moest de bal nou?

Wat voor broekje een voetballer aanheeft, interesseert me eigenlijk niet. Maar rare regeltjes, daar kan ik me aan ergeren.

Rob van de Laar

Over Rob van de Laar

Rob van de Laar is tekstschrijver en journalist. Hij schrijft artikelen in opdracht van diverse bedrijven en media. Hij werkte jarenlang bij AssurantieMagazine. Hij studeerde Nederlands. Hij is gek op taal en wordt gek van taalfouten. Hij is ervan overtuigd dat hij die zelf nooit maakt.